1960 ve 1970lerde Almanya'ya işçi olarak giden Türk vatandaşları yerel, bölgesel ya da ulusal aidiyetlerini koruyabilmek için ana vatanlarının dillerine ve müziklerine kendilerini bağladılar. 21. yüzyılda, küreselleşme ortamına karşı, Almanya'daki Türk grubun ikinci ve üçüncü kuşakları Türkiye ve Türk kültürü ile daha farklı bağlara sahiptir. Genç Türk-Almanların aidiyetleri hâlâ Türkiye'yle ilgili dil, müzik ve kültürel nesnelerle mi şekillenmektedir? Neyi korumaya, yeniden kurmaya ya da düzenlemeye çalışmaktalar? Bu kimlik süreçlerinde müziğin anlamı nedir? Türk-Alman gençliği üzerine var olan çalışmalar düşünüldüğünde, bu çalışmanın görünmeyen bir gruba ve duyulmayan bir müzik türüne ses vermeyi amaçladığı söylenebilir. Bu çalışma Almanya'daki Türk kökenli ikinci ve üçüncü kuşak genç kadınları ve klasik Türk müziğinin onların günlük hayatlarındaki rolünü incelemeyi amaçlamaktadır. Yaklaşık bin yıllık bir geçmişe sahip bir müzik türü olan klasik Türk müziği, bir gösterim olarak Alman bağlamına 1970'lerin sonunda ilk klasik Türk müziği korosuyla girdi. O günden bu yana klasik Türk müziği üretimi kadınlaştı ve bu korolarda şarkı söyleyen ve bir şekil önceki kuşakların devamı olan bu genç kadınlar müziğe ve katıldıkları müzik çevrelerine bağlar geliştirmişlerdir. Çalışma için Almanya'da, özellikle Berlin'de, Türk musikisi korolarına devam eden genç kadınlar arasında üç aylık bir alan araştırmasıyla toplanan etnografik veri Türk-Alman genç kadınların ulus aşırı müzik üretim deneyimlerinde çoklu aidiyetlerin rol oynadığını göstermektedir. Kimliklerindeki dinî, dilsel ve ulusal boyutlarıyla Türklük ve Almanlık göz önünde bulundurulduğunda, söz konusu genç kadınların bir aidiyetler çekişmesi yaşadıklarını ve çekişen aidiyetlerin yarattığı gerginlikten kaçabilmek adına kendilerini müzikle gizlediklerini söylemek mümkündür. Ancak, klasik Türk müziği de aidiyetler çekişmesinin bir kaynağıdır, çünkü bu kadınlar genelde dinlemedikleri bir müziği üretmektedirler.