Yeni kuşakların (çocuklar ve gençler) ortak bir aidiyet hissi sağlamaları ve içine doğdukları toplumla bütünleşebilmelerinde eğitim, bir yöntem ve vasıta olarak görülmüştür. Bir hayli uzun bir tarihi olan eğitim, modernleşmeyle birlikte biçim, içerik ve işlev farklılaşmasına uğramış; modern devletler elinde farklı anlamlar yüklenip, devleti önceleyen hedefler tahsis edilerek seferber edilmiştir. Modern ulus devlet biçiminde inşa edilmeye çalışılan Cumhuriyet Türkiyesi’nde de, eğitim böylesi bir tahsis ve seferber edilmeden azade kalamamıştır. Eğitim, yeni rejimin yeni yurttaşını yetiştirmek hedefiyle, bir hayli yüklü bir muhtevayla başat bir etkinlik alanı olarak görülmüştür. Eğitimin başat bir faaliyet alanı olarak görülmesiyle onun etkinliği ve başarısı arasındaki ilişki ise oldukça tartışmalı bir konudur. Tüm cumhuriyet dönemi boyunca da tartışmalı olan bu konu ve durumun, belirli bir paradigma ve anlayış değişiminin yaşandığı yeni dönemde aldığı ve alacağı biçim ise, en az bir önceki tartışma kadar önemlidir. Çalışma eski-yeni dikatomisi bağlamında, söz konusu eğitim sürecinin çıktıları olarak Türkiye’deki gençlerin durumlarındaki değişimi incelemeyi amaçlamaktadır. Bu incelemede merkezi kavramlardan biri de iyi yurttaş-iyi insan eşitlemesi olacaktır.