Gözleri görmeyen bir birey “özürlü” değildir sadece “engelli”dir çünkü gözleri olmasa dahi en azından günlük hayatını iyileştirmek için çabalar ve yöntemler geliştirir. Ancak bir toplum körlük içinde ise ve tüm güçlü yönlerine rağmen hala kırıp döküyorsa işte bu hal bir engellilik halidir ve şüphe yokki tek yönlü bir destek değil çoklu (çok sektörlü ve topyekün) bir iyileşme sürecine ihtiyaç vardır. Türkiye’de medyanın kamuoyuna sunduğu “gençlik imajı” onları sağlıklı, bekar, dinamik ve orta sınıf öğrenciler olarak göstermektedir. Oysa 15-24 yaş grubunda bu özellikler bir kenara sadece okula devam etme olanaklarına sahip olup “öğrenci” olabilenler bile bu yaş grubu popülasyonunun sadece 1/3’ünün oluşturmaktadır. Türkiye’de çalışan ne kadar genç varsa bir o kadar da işsiz genç mevcuttur. Çalışanlar da temel sosyal haklardan çoğunlukla faydalanmadan ya da faydalandırılmadan çalışmaktadır. Bu yazı aslında Türkiye’nin gerçeklerini yüklenmiş 2/3’lük bölümde yer alan ve aslında kırla kent arasında bir noktada bıraktığımız gençlerin durumunu tartışacaktır.