Bu araştırma temel olarak babanın çocuklarının hayatına katılım düzeyleri ile çocuklarının davranışsal problemleri, okul performansı ve yeterlilik becerileri arasında bir ilişki olup olmadığını incelemektedir. Bunun yanı sıra, babaların daha katılımcı olmalarını etkileyecek olan değişkenlere, annenin çalışma durumu, çocuğun cinsiyeti ve babanın işinden ve maaşından memnuniyet seviyesine, ve hangi alanda çocuklarının hayatına en çok katılımcı olduklarına da bakılmıştır. Son olarak, babanın "baba", "çocuk" ve "ev" kelimelerine ne tür anlamlar yüklediği ve bunların kendisinin katılım düzeyi ve çocukların davranışsal problemleri, okul performansları ve yeterlilik becerileri ile ilişkisi olup olmadığına bakılmıştır. Çalışmaya, İstanbul'daki özel okulların altıncı ve yedinci sınıflarına gitmekte olan 75 öğrenci ile onların babalan katılmıştır. Babalar araştırmacı tarafından geliştirilen Baba Katılım Formunu ve Duygusal Anlam Ölçeğini doldurmuşlardır. Çocuklara ise "11-18 yaş arası Gençler için Kendini Değerlendirme Ölçeği" verilmiştir. Sonuçlar göstermiştir ki babalar en çok çocuklarının hayatına onlarla ilgili sorumlulukları alarak dahil oluyorlar. Çalışma babaların ez az sıklıkla yapabildikleri şeyin çocuklarıyla birebir ve doğrudan meşgul olmak olduğunu göstermiştir. Babanın çocuklarının hayatına dahil olma oram, çocuğun cinsiyetine ve işinden ve maaşından memnun olup olmadığına göre değişmezken, eşlerinin çalışıp çalışmamasına göre etkilendiği ve eşlerin çalışan babaların çalışmayanlara oranlara çocuklarının hayatına daha fazla dahil oldukları bulunmuştur. Erkek çocuklarının kızlara oranla daha fazla agresif ve saldırgan davranış sergileme eğiliminde oldukları, ancak daha fazla davranışsal probleme sahip olmanın cinsiyete göre değişmediği görülmüştür. Bu çalışma, babaların katılımı ile çocukların hem tüm davranışsal problemleri hem de dışa yönelik davranışsal problemleri arasında olumsuz yönde bir ilişki olduğunu ortaya çıkarmıştır. Ayrıca, babaların çocuklarıyla meşgul olma seviyeleri ile çocukların içe yönelik, dışa yönelik ve tüm davranışsal problemleri arasında olumsuz yönde bir ilişki olduğu bulunmuştur. Duygusal anlam ölçeği sonuçlan, babaların babalığı ve bir çocuk sahibi olmayı ve evim" iyi, güzel, zevkli ve hoş bir şey olarak tarif etmektedirler. Çocuk sahibi olmanın onlara ayrıca canlılığı, gençliği, yumuşaklığı ve hızlılığı çağrıştırdığı bulunmuştur. Babaların bu üç kelimeye yükledikleri anlamlar ile ulaşılabilirlik düzeyleri arasında negatif bir ilişki olduğu ortaya çıkmıştır. Diğer bir deyişle, babalığın, çocuk sahibi olmanın ve evin bir anlam ifade etmediği ya da negatif bir anlam taşıdığı durumlarda babanın ulaşılabilirlik oranının düşme eğiliminde olduğu gözlemlenmiştir. Bir negatif ilişki de, çocukların yeterlilik becerileri ile babanın "baba" ve "ev" kavramına yaptığı duygusal atıflar arasında görülmüştür.