İnsanoğlu var olduğu günden bu yana çalışma durumunda olmuştur. Önceleri beslenme ,barınma,giyinme gibi temel gereksinimlerini karşılamak için çalışmak zorunda olan insanlar zaman içinde değişik alanlarda çalışmaya başlamışlardır. Eski çağlarda çalışanın sağlığı ve güvenliği kavramları toplumların gündeminde yer almamıştır. Çalışma hayatında sağlık ve güvenlik kavramları madenciliğin başlamasından sonraki dönemlerde ortaya çıkmıştır. Önceleri çocuk ve gençlerin çalıştırılması yaygın değildi. Ancak sanayi devriminden sonraki dönemde çocuklar ve gençler de çalışma hayatına katılmışlardır. Çalışma ortam koşulları yetişkinlere göre düzenlenmiş olduğundan çocuklar ve gençler bu ortamdan olumsuz etkilenmişler ve sağlıkları kısa zamanda bozulmuştur. Bunun sonucu olarak çocuk ve gençlerin çalışma hayatında korunmaları gereği üzerinde durulmuş ve zaman içinde “en küçük çalışma yaşı” kavramı gündeme getirilmiştir. Günümüzden 200 yıl öncesinde 10 yaş olarak belirlenen en küçük çalışma yaşı sınırı daha sonra yükseltilmiş ve günümüzde pek çok ülkede Uluslararası Çalışma Örgütü’nün (ILO; International Labor Organization) de önerisi doğrultusunda 15 yaş olarak benimsenmiştir. Bununla birlikte çalışma hayatına başlamak için esas yaş sınırı 18 yaştır. Bu durumda 15 yaşını doldurmuş ama 18 yaşına gelmemiş kişilerden oluşan bir grup belirmiştir. Bu grupta yer alanlar “genç çalışan” olarak adlandırılmış ve çalışma hayatı ile ilgili mevzuatta bu gruba özel yer verilmiştir.