"Okul bir bahçedir. Öğrenciler o bahçenin çiçekleri, öğretmen de bahçesinde rengarenk çiçekler yetiştirecek bir bahçıvandır. Her çiçeğin farklı özellikler taşıdığı ve farklı bir bakım istediği dikkate alınmazsa birçok çiçek açmaz, açanlar da cılız ve solgun olur. Bugün, okullarımızın çiçekleri olan öğrencilerimizin bir kısmı mutsuzdur, huzursuzdur, problemlidir ve başarısızdır. Bahçeyi dikenlerin, sarmaşıkların ve yabani otların sarması gibi öğrencilerimizi de kavga, huzursuzluk, mutsuzluk, karamsarlık, ümitsizlik gibi bazı olumsuzluklar sarmıştır. Acaba bunun nedeni nedir? Öğrencilerimizin hepsinin aynı olamayacağını, bazılarının farklı olacağını pek düşünmedik. Bir fabrikada standart üretim yapar gibi hepsine aynı bilgileri aynı sürede verip, hepsinden aynı derecede başarılı olmalarını bekledik. Peki kim bu öğrenciler? İç dünyalarında neler var? Onlar nasıl bir ailede yaşıyorlar? Onların bizden, okuldan, hayattan beklentileri, istekleri neler? Sanırım bunları pek düşünmedik. Peki ya bir öğretmenleri işi ne? Bunu hiç düşündük mü? Bize yanlış gelen bir davranışını gördüğümüz bir öğrenciyi okuldan atmak mı? Bizim gibi düşünmüyor, beklediğimiz gibi davranmıyor diye onu suçlamak, ayıplamak mı? Bizden bağımsız bir şekilde özgürce gelişiyor ve kendi renginde açıyor diye onu sindirmeye ve soldurmaya çalışmak mı?" Tüm bu konuların; öğrencilerden gelen mektuplar ve cevaplarında işlendiği bu eser, eğitimci yazar Alişan Kapaklıkaya'nın, bugüne kadar kendisine gelen 6000 mektubun arasından seçtiklerinden oluşmaktadır. Haydi siz de kendi renginizde açan bir çiçek olarak gelin bu bahçeye... Duygularınızı ortaya koyun. Çünkü "Açıklanmayan duygular hiçbir zaman kaybolmazlar. Onlar diri diri gömülür ve sonra çok zararlı bir şekilde yeniden ortaya çıkarlar."