Hz. Peygamber’in ordusu, Rum topraklarına doğru sefer hazırlığı içindeydi. Peygamber Efendimiz, kendisine annelik yapmış olan Ümmü Eymen ile azatlı kölesi Zeyd’in evliliğinden dünyaya gelen Üsâme’yi orduya komutan tayin etmişti. Genç sahabinin böyle önemli bir göreve getirilmesinden endişe duyanlar oldu. Bir delikanlı, bu ciddi vazifeyi yerine getirebilir miydi? Hem komutanlık edeceği orduda ashabın ileri gelenlerinden yaşı ilerlemiş kimseler de vardı. Bu nasıl olacaktı? Ortaya çıkan endişeli hâli gören Resûl-i Ekrem, ashabını toplayarak şunları söyledi: “Siz şimdi Üsâme’nin kumandanlığı hakkında ileri geri konuşuyorsunuz. Daha önce babasının kumandanlığı hakkında da konuşmuştunuz. Allah’a yemin ederim ki Zeyd bu göreve nasıl layık ve en sevdiğim insanlardan biri idiyse, hiç şüphesiz Üsâme de babasından sonra en sevdiğim insanlardan biridir.” (Buhârî, Megâzî, 88) Peygamberimizin bu sözüyle o gün hem itirazlar kesilmiş, hem de genç Üsâme cesaretlenmişti.