Aile, her çağda ve her toplumda insan topluluklarının oluşmasını sağlayan temel bir kurum olmuştur. Ailenin temel bir kurum olmasının nedenlerinden biri, çocuğun toplumsallaşmasında oynadığı roldür. Böylece aile, çocuğun dünyaya getirilmesinde, yetiştirilmesinde, korunmasında ve topluma kabul edilmesinde çok büyük bir görev üstlenmektedir. Aile ortamının çocuk için en güvenli ortam olduğu düşünülmekle birlikte, pek çok anne-baba çocuklarını terbiye etme, disipline etme gerekçesiyle bilinçli ya da bilinçsiz olarak onlara zarar vererek, fiziksel, ruhsal, zihinsel ve toplumsal gelişimlerini olumsuz yönde etkilemektedir. Çocuğa yönelik bu zarar verici davranışların çocuk üzerinde davranışsal, bilişsel, duygusal ve sosyal etkileri olduğu araştırmalar tarafından desteklenmektedir. Çocuğa yönelik bu davranışlar, çocuğun kendisinin de ileri ki dönemlerde şiddeti kullanabileceğinin habercisi olmaktadır. Çocuklar ve ergenler arasında sık kullanılan şiddet davranışının artışının farkındalığının artırılması ve buna yönelik çalışmaların hız kazanması için bu çalışmanın verilerinin yol gösterici olacağı düşünülmüştür.Bu yüzden çalışmanın araştırma grubunu, Bayrampaşa H tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumunda bulunan 15-18 yaşları arasında 235 erkek çocuk oluşturmaktadır. Böylece aile içinde maruz kalınan veya tanık olunan şiddetin, bir çocuğun şiddet içeren bir suç işlemesine sebep olacak etkenleri tespit edilip değerlendirilecektir. Katılımcılara, çalışmacı tarafından hazırlanan Demografik Bilgi Formu, Çocukların Davranışlarını Değerlendirme Ölçeği (YSR) ve Çocukluk Çağı Travmaları Soru Listesi (Childhood Trauma Questionaire CTQ-28) uygulanmıştır. Araştırma bulgularına göre, suça yönelmiş çocuklar aile içinde şiddetin mağduru veya tanığı olmaktadırlar. Buna bağlı olarak, ailesinde şiddet olanlar ile ailesinde şiddet olmayanlar arasında içe yönelim ve dışa yönelim sorunları açısından, ayrıca istismarın fiziksel istismar, cinsel istismar, duygusal istismar ve duygusal ihmal alt boyutları yönünden anlamlı farklılık bulunmaktadır.Aile içinde şiddete uğrayan veya tanık olan çocuğun, bu şiddeti inkar etme eğiliminde olduğu ve minimize edip normalleştirdiği saptanmıştır. Suça yönelmiş çocukların en fazla fiziksel şiddet suçu (yaralama, gasp, adam öldürme) işlemesi, ailede uğradığı veya tanık olduğu şiddeti gün geçtikçe aralarında problem çözme yöntemi olarak kullandıklarının göstergesidir.