Bu makalede soykırımsonrası inkâr habitusu kavramıyla çerçevelediğim,1923'ten sonra kurumsallaşan ve sıradanlaşarak günlük hayatı belirleyen pratikleri ve deneyimleri,bir sözlü tarih görüşmesi aracılığıyla anlatmaya çalıştım.Her ne kadar Prof. Mihran Dabag'ın anlattıkları kişisel/aile tarihinin parçası olsa da aynı zamanda 1923'ten sonra vilayetlerde kalan Ermenilerin deneyimleri bağlamında temsilî bir özellik taşır.Bu nedenle bu görüşmenin metnini,başka birincil ve ikincil kaynaklara da atıfta bulunarak kullandım.Ayrıca,1915'ten sonraki kuşaklar açısından faillik ve kurbanlık durumları farklılık gösterse de esasen soykırımsonrası toplumunun fail ve kurban kuşaklardan oluşmaya devam ettiğini,inkârın bu durumu belirginleştiren bir rol oynadığını ve Cumhuriyet tarihini bugüne kadar derin bir biçimde belirlediğini iddia ediyorum.