Bu araştırmada ebeveynin mahkûm olmasının, çocukların okul yaşantılarını nasıl etkilediği belirlemek amaçlanmıştır. Bu temel amaç çerçevesinde, ebeveyni mahkûm olan çocukların okul yaşantıları, onların doğrudan doğruya deneyimlediği şekliyle incelenmiş, onların deneyimleri üzerinden ortaya çıkan anlam örüntüleri oluşturulmaya çalışılmıştır. Araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden fenomenolojik yaklaşım benimsenmiştir. Türkiye'de eğitim alanında mahkûm çocukları hakkında yapılan ilk çalışma olması bakımından önemli olduğu düşünülmektedir. Araştırmanın çalışma grubunu yaşları 11 ile 17 arasında değişen ve ölçüt örneklem tekniği ile seçilen 12 çocuk oluşturmaktadır. Araştırma verileri görüşme tekniği ile toplanmıştır. Görüşmeler deşifre edilmiş ve NVivo 8 yazılımı ile derlenmiştir. Öznitelik, yapısal ve betimsel kodlamalar ile çözümlenmiştir. Bulguları yorumlamada damga, toplumsal kontrol ve gerilim kuramları lens olarak kullanılmıştır. Araştırmaya katılan çocukların beşinin okulu terk ettiği, okula gidenlerin ise mahkûm ebeveyni ziyaret edebilmek için devamsızlık sorunu yaşadıkları ortaya çıkmaktadır. Bununla birlikte ebeveynin mahkûm olmasının; çocuğu savunmasız, yalıtılmış ve yalnız bıraktığı anlaşılmaktadır. Araştırma verilerine göre mahkûm çocuklarının toplumsal bağlamda damgalandıkları anlaşılmaktadır. Ayrıca ebeveynin mahkûm olmasıyla birlikte ailede ekonomik güçlükler görülmekte, bunun da çocuğun eğitim hayatını etkilediği görülmektedir. Çalışmada araştırma verilerinin, sosyolojik yapı ve gerçeklik bağlamında ne ifade ettiği tartışılmıştır. Türkiye'de ebeveyni mahkûm olan çocuklar hakkında istatistik çalışmalarının yapılması ve bu çocukların kim oldukları, ihtiyaçları ve sorunları hakkında araştırmaların yapılması önerilmektedir.