Gençliği adeta kutsallaştıran, ölümü olduğu gibi yaşlılığı da hiç hesaba katmayan zamanlarda yaşıyoruz. Yaşlanmamak ya da yaşlılığın etkilerini görünmez kılmak, kapatmak için oldukça önemli miktarda para ve zaman harcayan insanlarla dolu etrafımız. Genç görünmek bir zorunlulukmuş gibi yapılan televizyon programlarını, reklamları da bu tabloda uygun bir yere oturtmak lazım elbette. Gençliğin kutsandığı bir dünyada artık otuzlu yaşlarının sonlarına gelmeye başlayanlarda bir telaş ve içten içe “acı gerçek”in farkına varma: “Yaşlanıyorum” düşüncesi... Oysa belli bir yaşa kadar yaşlanacağımız düşüncesi çok uzak bir ihtimal gibi görünür. O uzak birden yakınlaşıvermiş hatta gelip kapımıza dayanmıştır. Ninelerimize, dedelerimize sorsak bunca yıl nasıl geçti diye? Muhtemelen “Göz açıp kapayıncaya kadar...” diyeceklerdir. Bazen saniyeler geçmek bilmez de yıllar nasıl göz açıp kapayıncaya kadar geçiverir ve kendini halâ bir genç kız ya da delikanlı gibi hisseden insan yaşlanıverir? Sözü buraya getirmemizdeki maksat şu aslında; öyle tahmin ediyorum ki bedenler yaşlılıkla ilgili sinyaller vermese, mesela önceden hoplaya zıplaya çıktığı merdivenlerde şimdi tıkanmasa ne-fesi, bacakları kopacak gibi olmasa ya da bir bakanın bir daha baktığı yüzünde derin çizgiler oluşmasa.... yüz yaşına da gelse insan yaşlandığını anlamaz. Ama işte önceden yapılması çok sıradan olan işler önemli bir çaba harcayarak yapılmaya ya da hiç yapılmamaya başlandığında hissedilir yaşlılık denen istenmeyen misafirin kapıdan içeri girdiği. Ancak Allah ömür vermişse bu hayat yolundaki duraklardan biri olacaktır yaşlılık, eskilerin tabiriyle ihtiyarlık. Kur’an-ı Kerim’de Hz. Zekeriya’nın dilinden “Kemiğim zayıfladı, saçıma ak düştü” (Meryem, 2) diye anlatılır yaşlılık.