Bizim için önemli olan ne? Evladımız mı? Yoksa onun üzerine kurguladığımız hayallerimiz mi? Biz kaygılarımızı, isteklerimizi iletiyoruz çocuklarımıza. Çıta hep yükseklerde... Atlamayı başaran çocuk için ise, yeni bir çıta belirleniyor. Bu sefer daha yükseğe koyuluyor. En güvenli ilişki, ebeveyn ve çocuk arasındaki ilişki iken neden yerini anlamsız tartışmalara bırakıyor? Çocukluğun huzurlu ilişkisi ergenliğe girildiğinde neden bizlere veda ediyor?