Erendiz Atasü (1947- ), yapıtlarında kadın yazarlık bilinciyle ataerkil kültürün kadına bakış açısını eleştirir. Çeşitli düşünce yazılarında da bu konu üzerinde önemle durur. Ne var ki, Türk kadın edebiyatıyla ilgili bir araştırma yapıldığında, Atasü'nün yapıtlarının yeterince incelenmediği görülmektedir. Oysa yazarın başta Gençliğin O Yakıcı Mevsimi (1999) adlı romanı olmak üzere birçok kurmaca yapıtı, toplumsal cinsiyet eşitsizliklerinden kaynaklanan problemler ve bedenin yazılması açısından araştırılmayı bekleyen zengin bir malzeme barındırmaktadır.Bu tezde, öncelikle Atasü çalışmalarındaki bu eksikliği gidermek ve yazarın Türk kadın edebiyatındaki yerini saptamak amacıyla, Gençliğin O Yakıcı Mevsimi, feminist kuramcıların toplumsal cinsiyet ve bedenin yazılması ile ilgili fikirlerine dayanarak incelenmiştir. Gençliğin O Yakıcı Mevsimi'nin özellikle seçilmesinin nedeni, bu romanın yazarın çalışmaları arasında toplumsal cinsiyet rollerinin eleştirisi ve kadın bedeninin ve cinselliğinin yazılması bakımından incelenmeye en uygun yapıt olmasıdır.İncelemeyi gerçekleştirebilmek için, ilk olarak Hélène Cixous, Luce Irigaray ve Julia Kristeva gibi feminist kuramcıların kadın edebiyatı, toplumsal cinsiyet yargıları, bunların dil ve edebiyat ile ilişkisi hakkındaki düşünceleri tartışılmıştır. Ardından, bu tartışmaya dayanarak Erendiz Atasü'nün hayatı, romancılığı ve tüm yapıtları kronolojik sırayla incelenmiştir. Yazarın kadın edebiyatçılar arasındaki yeri sorgulanmış, Türk edebiyatı tarihi kaynaklarında Atasü ile ilgili yetersizliklere dikkat çekilmiştir. Romanın çözümlenmesinde öncelikle karakterlerin cinsiyet rollerine karşı sergiledikleri duruşun ikili ilişkilerine nasıl yansıdığı irdelenmiştir. Bunun sonucunda karakterlerin çift kişilikli oldukları saptanmıştır. Buradan yola çıkarak, beden ve benlik oluşumu arasındaki ilişki Jacques Lacan'ın ayna kuramı çerçevesinde tartışılmıştır. Bunun yanı sıra kadın ile doğa üzerindeki ataerkil tahakküm incelenmiş, yazarın kullandığı dil mercek altına alınarak erkek egemen ideolojiyle uyum açısından sorgulanmıştır. Sonuçta, toplum tarafından dayatılan cinsiyet rollerinin yalnızca kadın karakterlerin değil erkek karakterlerin de mutsuz olmasına yol açtığı anlaşılmıştır. Kadın karakterlerin ancak cinselliklerinin farkına vardıktan sonra bedenlerini ve kendilerini tanıdıkları gözlemlenmiştir. Romanda kadın-doğa özdeşliğinin olumlandığına dikkat çekilmiş, yazarın dilinin erkek egemen ideolojinin etkisinde olmadığı gösterilmiştir. Bu tartışmalar ışığında, yazarın diğer kadın romancılardan farkına, Türk edebiyatındaki yerine ve önemine işaret edilmiştir.