Bu çalışma; gençlerin işsizliği nasıl deneyimlediklerini, bu deneyimde etkili olan faktörleri, işsizlikle baş etme stratejileri ile olası sonuçlarını ortaya koymayı hedeflemiştir. Nihai amaç; ücretli iş-yetişkin olma halleri arasındaki ilişkinin yetişkinliği öğrenme sürecindeki gençler için önemini göstermektir. Çalışma, 2003 yılının son üç ayında Ankara ve Şanlıurfa'da Türkiye İş Kurumu'na kayıt yaptırmış ve kaydının üzerinden 6 ay geçmiş olan 329 genç, aileleri (30 aile) ve 21 karar verici ile yapılan görüşmelere dayanmakta ve çalışmanın sonuçları sadece bu grubu temsil etmektedir. Çalışmada gençlerin işsizlik deneyiminde, sosyal devlet uygulamalarının sınırlı, iş piyasası ve ürettiği işlerin deneyimi güçleştirici nitelikte olduğu, ve süreçteki en önemli yapının aile olduğu görülmüştür. Ailenin işsizlik deneyimini nasıl yönettiği ise ailenin olanakları ile şekillenmektedir. Aile kaynakları kendi başına bir işsizlik nedeni olmaz iken, ailenin yoksulluğu gencin ücretli emeğine olan gereksinimi artırmaktadır. Aile desteğine bağımlı olan ve işsizlikle baş etmeye çalışan gençlerin deneyimleri iki şekilde sonuçlanmaktadır: erken/çabuk yetişkin olma veya yetişkin olmayı erteleme. İş piyasasına giren genç; çocukluk-yetişkinlik arasındaki konumunu iş sahibi olma ile netleştirmeye çalışmakta ve buna yetişkin olma halinin diğer kriterleri eşlik etmektedir. Erken yetişkin olma hali, gencin kendi ailesine oldukça benzer aile kurmasına ve yoksulluğun ailesel bir miras olarak aktarılmasına yol açmaktadır. Diğer yandan yetişkinliği erteleme, yetişkin haklarını kullanmayı ertelemeye neden olmaktadır. Ailenin yönettiği işsizlik deneyimi gençlerin `iyi aile üyesi' olmayı öğrenmesine yol açmaktadır. Bu durum; devlete ve devletin kurumlarına olan inanç ve güveni düşürmekte ve benim devletim babam algısını doğurmaktadır. Ayrıca yeni ekonomi-politiğin istediği kendi sorumluluğunu üstlenen, girişimci, fırsatları iyi kollayan, aktif, katılımcı birey olabilme şansını düşürmektedir.