Hatırlarım, babam kol saati kullanmazdı. O gün de, yeleğinin sol cebinden, saatini çıkarıp baktı ve sanki heyecanımı bastırmak ister gibi "Vaktimiz var." dedi. Yolda ikimizdik. Adeta yürüyorduk. Konuşmuyorduk. Babamın bakışlarını üzerime çekmemek için, adımlarımı onunkilerine uydurmaya gayret ediyordum. İntizamı severdi. Bunu biliyordum. Bir bakıma yalnızdık. Fakat kendimi hiç de tamamıyla yalnız hissetmiyordum. Evden çıkarken, Bobi de bizimle gelmek istemiş, sonra annem alıkoymuştu. Halbuki buraları, Bobi ile benim hemen her gün tek başımıza gezip oynadığımız yerlerdi. Ağaçları, kaldırımın kenarındaki taşların iriliklerini bile biliyordum. Asıl dostumun, kırlar olduğunu şimdi daha iyi anlıyordum. Yarı kapalı bu Eylül sabahında, onlar beni: "Gel, gitme. Gel gene oynayalım." diye çağırıyorlardı. Acaba hakikaten çağırıyorlar mıydı? Yoksa bana mı öyle geliyordu? Göz ucu ile yanımızda kalan çayırı, nihayetindeki bahçeli tek evi ve ilerisinde açılan denizi seyrediyordum. Bu, fevkaladeden bir sabahtı. Babam, benim için o gün evde kalmıştı. Ağabeyim ise, trene yetişmek üzere çıkarken, acele yanaklarımdan öpmüş ve annem de bir takım dualar okuyarak, kapıda bizi selametlemişti. Edilen dualar ve söylenen sözler arasında "Allah zihin açıklığı versin." sözünü şimdi iyice hatırlıyordum. Yapa yalnız olsa idim, belki bütün bu olan bitenleri, çimenlere yatıp, dostum olan kırlara anlatabilirdim. Fakat şu anda, ne benim kendilerine, niçin bu saatte babamla birlikte, böyle temiz pak giyinmiş olarak, oradan geçtiğimi anlatmama ve ne de onların, bunu kavramalarına imkân vardı. Sadece kırlar ve ağaçlar, yedi yaşındaki bu çocuğa küskün bir tavırla bakıyorlar ve ben de, içim burkularak, yanlarından geçiyordum.