Türkiye'de son yıllardaki şehirleşme hareketi ve gençlik sorunlarına paralel olarak, kuşaklar arası farklılaşma ve yabancılaşmanın da arttığı görülmektedir. Çalışmada Türkiye'de şehirleşme hareketlerinin genç kuşak üzerindeki toplumsal etkileri, sorunların yaygınlık dereceleri ve çözümlerinde gerekli önlemler belirlenmeye çalışılmıştır. Türkiye'de gecekondu olgusu, genellikle, kırsal bölgelerdeki maddi yetersizlik nedeniyle şehre yönelik iç-göç hareketleri sonucunda ortaya çıkmaktadır. Tam olarak kırsal bölge yaşantısını sürdürmedikleri gibi şehir yaşantısının özelliklerine de yabancı olan gecekondulu, geçiş halinde bir toplum özellikleri içinde yaşantısını sürdürmektedir. Ancak çevreye uyum sorunu kişilik gelişimi devam eden genç nüfusta farklı bir biçimde ortaya çıkmaktadır. Genç kendisini çevreleyen koşulların olumlu ya da olumsuz oluşu ölçüsünde şehir yaşantısı ile uyum veya çatışma içinde olmaktadır. Kırsal bölgedeki sosyal dayanışma, yardımlaşma duygularıyla birlikte yetişen birinci kuşağın, bu alışkanlıklarından kısa bir süre içinde vazgeçmesi beklenemez. Aynı davranış ve tutum içinde çocuklarını yetiştirmeye çalışan ailenin, bu çabalarının şehir ortamındaki dış etkenlerle engellenmesi ise normaldir. Gecekondularda yaşayan iki kuşağın çevreyi algılama, alışkanlıklarım sürdürme, yeni alışkanlıklar kazanma süreci değişik koşullar altında geliştiğinden kuşaklar arasındaki tutum ve davranış uyumsuzlukları doğaldır. Gençlerde, birincil ilişkiler çerçevesinde gerçekleşmekte olan sosyalleşme sürecindeki farklılıklar kişilik gelişiminde çelişkilere yol açmaktadır.