Özel eğitimin konusu, bireyin sahip olduğu farklılıklardır. Farklılıklar zedelenmeler sonucu oluyorsa, yetersizliklere neden olabilir. Yetersizlik bireyin kendisinden beklenen görevleri yerine getirememesidir. Yetersizlik mevcut duruma ve koşullara bağlı olarak engele dönüşebilir. Engel, yetersizliği olan bireyin çevre ile olan etkileşiminde karşılaştığı problemleri tanımlamaktır. Özel gereksinimli çocuklar tarihi perspektif içinde öncelikle belirli etiketlere göre isimlendirilmişlerdir. Etiketlemenin olumlu ve olumsuz yönleri bulunmaktadır. Etiketlenmeyi daha çok tıbbi tanılama ağırlıklı geleneksel yaklaşım kullanmaktadır. Etiketleme ağırlıklı sınıflandırmada yetersizlik ön planda tutulmaktadır. Etiketlenmenin uygun olup olmadığı hala tartışılan bir konudur. Özel gereksinimli çocuklara sağlanan eğitim hizmetlerinin tümüne özel eğitim denilmektedir. En önemli özelliği programların birey odaklı olmasıdır. Bu nedenle BEP uygulamaları esastır. Özel eğitimin müdahale edici olarak, önleyici, iyileştirici ve ödünleyici işlevlerde bulunmaktadır. Son gelişmeler özel eğitimde en az kısıtlayıcı eğitim ortamı erken müdahale, yetişkinliğe geçiş, genel eğitimle ilişkiler, normalleştirme, yatılı kurumlardan vazgeçme ve kaynaştırmanın yer aldığı bütünleştirilmiş eğitim ortamları, kavram ve konularını tartışmaya açmıştır. Bütünleştirilmiş eğitim ortamları, okulun gerek fiziki yapısını gerekse personel çeşitliliğini, görev sorumlulukları ile ilgi alanlarını değiştirmiştir. Aynı zamanda ailelerin çocuklarını algılama biçimlerini de etkilemiştir. Özel gereksinimli öğrencilerin genel nüfus içindeki oranı%14 olarak kabul edilmektedir. Ancak okul çağı içinde bu oran %20 civarındadır. Özel gereksinimli çocukları etiketleme dışında özel eğitime duydukları gereksinim yoğunlukları açısından da sınıflamak olasıdır.