Yurdumuzda Cumhuriyetin ilanını takip eden günlerde devlet ve milletçe gösterilen kalkınma girişimlerinin önemli bir kısmını cehaletle savaş teşkil etmiştir. Eğitimle yakından ilgili birçok sorun henüz sayı bakımından gereği gibi çözülmemişken, özellikle 1950'lerden sonra köylerden büyük kasaba ve şehirlere olan göçler, sosyal, ekonomik ve kültürel alanlarda karşılaşılan güçlüklerin çoğalmasına sebep olmuştur. Büyük şehirlerde uzun yıllar çeşitli nedenlerle yoksul kalmış veya köy ve kasabalardan göç ederek şehirdeki akraba veya dostlarının yakınma yerleşmiş, öğrenimi sınırlı, geliri az aile çocukları, daha yüksek öğrenim ve gelir gruplarına mensup aile çocuklarıyla yarışmak zorunda kalmış, şehirdeki okullarda onlara çoğunlukla yabancı bir kültür örüntüsü, karşı tarafın değer sembollerinden oluşan bir eğitim sisteminin gerekli gördüğü başarı düzeyine erişmek durumunda bırakılmıştır. Araştırma da eğitimsel ve kültürel yoksullukta sosyo-ekonomik avantajsızlıkların oynadığı rollerin küçümsenemeyeceği açıkça ortaya çıkmıştır. Avantajsız öğrencilerin kültürel özellikleri, avantajlı öğrencilerinkine kıyasla, çok farklı iken, okulun, bütün öğrencileri aynı gelişme düzeyi içinde kabul edip ona göre eğitim vermesi ve avantajsız öğrencilerden, diğerlerinin başarı düzeylerine erişmelerinin istenmesi geçerli bir eğitimsel yaklaşım olarak düşünülemez.