Her toplumda, kendi kültürünün odak noktası olduğu normlar ve değerler dizgesinin düzenleyici etkisi egemendir. Bu öğeler, kültür tarafından toplumsal kurumlara yönelik norm ve değerleri üretirler. Buna paralel olarak, kurumsallaşmış davranış kalıplarına dolayısıyla da kurumsallaşmış davranış kalıplarına dolayısıyla da kurumların genel istemlerine yan birey 'normal' olarak adlandırılan ve topluma uyan bireydir. Toplumların da kendilerinin var olabilme gerekirliliklerinden birisi, normatif sistemin toplum içinde kabul görmesi, kurumsallaşması ve bu düzen için de yer alan bireylerce kabul görmesi ve özümsenmesiyle olanaklı dır. Bu durumda sapma ve suç ise, kaynağı toplumsal kurumlara dek uzanan bir olgu olarak gündeme gelmektedir. Özellikle 20. yüzyılın ilk yarısında, suça ve suçluya ilişkin görüşlerdeki farklılaşmalar ve suçun bilimsel bir nitelik kazanması ise, suç konusundaki değişmelere yeni bir boyut olarak yaş fak törünü getirmiştir. Suçlunun toplumun bir üyesi olduğu ve eylemin kaynağının toplumsal nitelikli olması, onun yeniden topluma kazandırılması gerektiği düşüncesinin hakim görüşü haline gelmesi, suçu işleyen bireylerinde, yetişkin ve çocuk olarak bir ayrımına gidilmesine neden olmuştur. Çocuk suçluluğunun bir olgu olarak ortaya çıkması ise, suç üzerinde önemli bir etkisi olan, toplumsal yapının odak noktası toplumsal kurumların, özgül işlevleri yapıları, birbirleri ve sistemle olan ilişkilerinin niteliğinin önem kazanmasına neden olmuştur. Çalışmada özellikle geçiş sürecini yaşayan ve toplumsal yapısında buna paralel çelişkileri yaşayan suçluluğa neden olacak faktörleri içinde barındıran toplumsal kurumların, işlevleri ve yapılarındaki olumsuzluklar ortaya konarak, çocuk suçluluğu üzerindeki etkileri gündeme getirilip bir analize gidilmiştir.