Bu çalışma intihar girişiminde bulunmuş olan 46 ergen ve kontrol grubunu oluşturan 55 ergenle gerçekleştirilmiştir. Çalışmada intihar girişiminde bulunmuş olan ergenlerin sosyodemograflk, psikiyatrik ve ailesel özelliklerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Tüm olgulara sosyodemograflk bilgi formu uygulanmış, Beck Depresyon Ölçeği, Süreklik Anksiyete Ölçeği ve Aile Değerlendirme ölçeği verilerek yanıtlamaları istenmiştir. İntihar girişiminde bulunan ergenlerle DSM-IV tam ölçütlerine göre psikiyatrik görüşme yapılmıştır. İntihar girişiminde bulunan ergenlerin yaş ortalamasının 15.72 olduğu, 40 kız ve 6 erkekten oluşmakta olduğu görülmüştür. İntihar girişiminde bulunan ergenlerin kontrol grubundaki olgulardan istatiksel düzeyde anlamlı olarak daha düşük okul başarısı gösterdikleri (p<.00001), ailelerirıin gelir düzeyinin daha düşük olduğu (p<.001), anne ve babalarının daha düşük eğitim düzeyinde oldukları (p<.01,p<.0001), anne-babalarından daha sık ayrılık yaşadıkları (p<.001), daha sık olarak parçalanmış ailelerden geldikleri (p<.01), anksiyete ve depresyon ölçeklerinden daha yüksek puanlara aldıkları (p<.01,p<01), ailelerinde daha yüksek oranda psikiyatrik hastalık ve alkol kullanımı bildirdikleri (p<.0001,p<.01), aile ve yakın çevrelerinde daha yüksek oranda intihar girişiminde bulunanlar olduğu (p<.03,p<.03), evlerinde daha sık olarak dayağın kullanıldığı (p<.0001) ve akran ilişkilerinin daha çok sorun yaşadıkları (p<.0001) görülmüştür. 68 İntihar girişiminde bulunan olgularla DSM-IV ölçütlerine göre yapılan tanı görüşmelerinin sonucunda, en sık rastlanan psikiyatrik tanıların Majör Depresyon (% 34.8), Uyum Bozukluğu (%17.4), Konversiyon Bozukluğu (% 17.4) ve Davranım Bozukluğu (% 10.9) olduğu belirlenmiştir. İntihar girişiminde bulunan ergenlerden Majör Depresyon tanılı olguların, çalışma grubunda yer alan diğer olgulardan anlamlı olarak daha yetersiz akran ilişkilerine sahip oldukları (p<.05) ve ailelerinde daha yüksek oranda psikiyatrik bozukluğu bulunan bireylerin bulunduğunu bildirdikleri (p<.05) saptanmıştır. İntihar girişiminde bulunan ergenlerin % 30.2'si girişimi daha önceden planlayarak gerçekleştirmiş, olguların % 30.3 'ü girişim biçimi, zamanı ve yerini model aldığım belirtmiş ve % 47.6'sı intihar girişiminde bulunmadan önce çevresindekilere bu konudan bahsetmiştir. Otuz altı olgu (% 78) intihar girişimini evde gerçekleştirmiş, olguların % 22.7'si girişimin fark edilmemesi ve önlenmemesi için çaba göstermiştir. Girişim yöntemi olarak olguların % 86.7'si aşın doz ilaç alımım seçmiştir. Olguların % 46.7'sinin daha önce en az bir kez intihar gelişiminde bulundukları saptanmıştır. İntihar girişiminde bulunan ergenlerin % 3 7. 2 'si tedavi edilmezlerse ölümle sonuçlanabilecek biçimde ağır şiddette intihar girişiminde bulunmuş, girişimin şiddetiyle olguların aldıkları psikiyatrik tanımlar arasında anlamlı bir ilişkiye rastlanmamıştır (p>.05). Çalışmanın sonucunda ergenlerde intihar girişimlerinin tek bir model veya kuramla açıklanmasının olanaklı olmadığı düşünülmüş, ergenlerde intihar davranışıyla çok çeşitli etkenlerin ilintili olduğu görülmüştür. Düşük sosyoekonomik düzey, aile yapısı ve işleyişinde bozukluk, yetersiz aile ve akran ilişkileri, psikiyatrik bozukluğun bulunması, 69daha önce intihar girişiminde bulunma, intihar konusunda çevredekilerle konuşma veya tehditte bulunma, ailede psikiyatrik hastalık ve sorunlu alkol kullanımının bulunması ve yakın çevrede intihar eden veya intihar girişiminde bulunan bireylerin bulunması gibi etkenlerin ergenlerde intihar girişimiyle yakından ilişkili özellikler olduğu saptanmıştır.